Alto Vergante

Sobota, 26 września 2015 · dodano: 26.09.2015 | Komentarze 3

Wolny calutki dzień i piękna pogoda - nie mogłam nie skusić się na dłuższą wycieczkę. Wybór padł na trasę Alto Vergante, trasę określaną mianem przepięknego tarasu z widokiem na jezioro Maggiore. Nad samym jeziorem jeździłam już wiele razy, ale po tymże tarasie jeszcze nigdy. Przypominała mi o tym również mapa gmin - podłużna, biała plama wzdłuż Alto Vergante (6 gmin).

Ruszam parę minut po 9:00, kierunek Borgomanero - Arona. Kilka kilometrów przed Aroną skręcam na Invorio, skąd zaczyna się podjazd na "widokowy taras".


Podjazd nie jest jakoś specjalnie długi, za to momentami ostro szarpie w górę (2 ścianki 12%).
Potem moim oczom ukazuje się panorama Pisano.


Nie znajduję tu niczego ciekawego, toteż szybko jadę w kierunku kolejnej gminy.
Jest nią Nebbiuno.



Robię krótki spacer po placyku przed kościołem, a ponieważ ten znajduje się na skraju wzniesienia, podążam na tył kościoła, spodziewając się widoku na jezioro. Nie myliłam się! W dole widać także autostradę, nad którą wiedzie dzisiaj moja trasa.



Za Nebbiuno zaglądam z fotograficzną wizytą na plantację kiwi - owoce bardzo dorodne i zdrowe, jeszcze 3-4 tygodnie i zostaną zerwane. Temperatura osiąga szczyt możliwości, przemiłe 27 st., prawdopodobnie to ostatni taki ciepły dzień w tym roku.



Kolejna miejscowość na panoramicznym szlaku to Massino Visconti. Napotykam tu na pomnik sprzedawcy parasolek (a to ciekawe???)
oraz piękny w swej prostocie kościółek romański z XI wieku. Jego wieża odgina się nieco od pionu.





Postanawiam, by po przyjeździe do domu sprawdzić o co chodzi z tym pomnikiem...czemu parasolki? Po wizycie w następnej gminie co nieco rozjaśnia mi się w głowie, gdyż odszyfrowuję napis z takowej tablicy...



Ku pamięci wszystkim parasolkarzom, którzy każdego roku 1 stycznia wyruszali w świat mając wielkie nadzieje, że ich praca i poświęcenie przygotuje lepsze czasy nowym pokoleniom.

Zgłębiłam temat - liczni mieszkańcy całej okolicy Alto Vergante z powodu biedy wyruszali na równiny, by znaleźć pracę. Od 1770 roku nauczyli się od wędrownych sprzedawców francuskich wyrabiać parasolki. Wrócili do domów i zaczęli nauczać nowego zawodu w okolicy. Najbiedniejsze rodziny posyłały 8-letnich chłopców na staż do parasolkarza, a 1 stycznia wyruszali razem na równiny sprzedawać towar. Zadaniem chłopców było głośne zachwalanie parasolek, namawianie klientów i reperowanie zepsutych parasoli.

Carpugnino


Za Carpugnino podjeżdżam do ostatniej do zdobycia gminy, wkrótce potem rozpoczynam serpentynowy zjazd nad samo jezioro do miejscowości Stresa.











Stresa to bardzo turystyczne i męczące miejsce. Pięciogwiazdkowe hotele, przepych i bogactwo willi, rezydencji, ogromnych ogrodów, palm, bananowców, bliskość słynnych wysepek - to wszystko przyciąga ludzi. Wielojęzyczny gwar, tłum turystów zorganizowanych w wycieczki, chaotyczny ruch na ziemi i wodzie, tu nie zabawiam długo. Sobota i niedziela to najgorsze dni, by tu zaglądać.
Wracam znaną mi drogą przez Aronę. Do domu wpadam tuż przed zachodem słońca.

Lesa - cisza i spokój na zakończenie wycieczki